محو در نگاه خواب ياسمن

غنوده در بستر مظلومانه خويش

در كشاكش با فرشتگان دنياي پاك كودكي اش

آتش باغ را به نظاره نشسته

تاب درختان تاب شده

و شبنمي نمانده در جاي خويش

ياسمن ارغواني اين دشت .

در بلوغ ستاره تو ، چه كلامهاي تلخي برايت خواهم گفت

و خويش خواهي خواند شعري از شبگرد غم ها

گاه و بيگاه ، تاب درختان فرياد مدد خواهي اش  را به گوش فلك ،

كاش مي رسانيد

كاش درد مبهم و بغض آلود علف را

زاغچه اي مي فهميد ،

تا برساند باغبان مست و دلير را

دوباره در شبانگاه تحمل آفت زده ، در بستر مرواريدي شما

به تن خفته ات بوسه مي زنم

و دل در گرو حقيقتي شيرين خواهم سپرد

تا طي گردد ظلمت شب ها

تا محو گردد ديو خصم آلود غم ها

بخواب ياسمن زيبا

چه جاودانه مي سرودي خروار خروار نياز و خواهش را

چه هنرمندانه معمار،بودي ، حس بودن را

خواستن را ، و خداي پاك را

بارها در مصرعي به تكرار شگفت زده و اشك ريز ، هر دم سلامت كرده ام

استاد . . .

بعد از تو هر چه بيابان مي بينم ، سراسر مه گرفته

و هر چه قريه كه گذشتم چراغش خاموش است

و چه رسوا ، بي ترديد ديگر تازيان مي زنند عشق را زير هر چراغ خيابان

و تير مي زنند پويان و محمد و علي را.

هميشه اشك ريخته ام ،

هرگز كسي اينگونه به كشتن خود برنخواست

كه من به زندگي نشسته ام

و چه جاويدان نمودي زنداني ستمگري كه هرگز به آواز زنجيرش ، خو نخواهد گرفت

متبرك باد نام تو!...