چه دلتنگم غرورم را شكستند

غريبانه سكوتم را شكستند

اميدم را بريدند اي دريغا

چكيد اشك و سبويم را شكستند

نشستم سر به زانو ديده پنهان

يتيمانه وجودم را شكستند

پناهم شب غروب بي كسي ها

ستم كردند وجودم را شكستند

به پا كردم نمازي تا بگريم

مناجات قنوتم را شكستند

همچو سايه

همچو تصويري بي بديل

چو آرزويي در خواب

و چه خواب شيريني

ياد تو چون نسيمي كه گاه مي وزد در دل باغ سوزان

مي نشاند تبسم حسرتي بر لبان خاكستري ام

بي نام ترين آمال جواني من

اي سايه زيبا

به خدا مي سپارمت

تنها در يك نگاه

در اولين جوشش دست

در ابتداي باور خويش

در اولين دعوي يافتن خود

امروز تهي باز يافته ام

بي پاي و بي دل رفتنم

پيچيدنم در گرد ايام جواني

در جلوسم بين راه

راسخ در انتظار ره رو

تا دست خويشش را آغاز پروازم نمايم

باغچه در انتظار حضورت

صداي قدم هاي پاكت

از شكوه شكوفه مي خوانم

بهر حضورت آراست خودش را

خاك آغوش باز كرد

سبزه سلامت مي دهد

افسرده حال به اميد شفايت

رفتن تا مرز تسليم

شاهدي از سر گرفتن

تا روز وصل دوستداران

عشق ، در يكقدمي استاده ،

و نگاه مي كند

كافي ست بگويي

بگويي : اي عشق

بوسه ات را بمن بده

و هيجان حرمت را

اي هميشه   ماندگار ،

از لحظه آمدنت

  سيلان اميد است اينجا  ،

شوري ست از ايمان

دوست گمگشتگي ها ،

مرهم بي قراري ها

همسفر همه فرداها

به ازاي هر قدمي گلباران بايد باشد

باري هر لحظه ات....

لحظات سبز دعا

دل سپردن و شايد وقت اجابت 

  همه خويش را در سبدي از صداقت  ،

خواست و توكل پيش روي

همه آرزو را  قماري خواهم نمود

و تاوانش هستي من 

تاس شانس باشد ، هستي من و آغوش تو

بستري از مهرباني ، دلدادگي

وحدتي تا آغاز سفر ديگرمان و باور عشق

سرت سبز ، دلت سرشار 

  . . . . . . .  اي هميشه ماندگار....