از سر كوي تو جانا با چشم گريان مي روم
چون گلي پژمرده پر از اين گلستان مي روم
مي كنم دامان خود گلگون به خوناب جگر
چشم گريان از برت اي ماه خندان مي روم
تا بداني جز تو دل را نيست با كس الفتي
يكه و آزرده و تنها و نالان مي روم
ميروم آنجا كه مجنون از غم ليلي برفت
همچو فرهاد سوي دشت و بيابان مي روم
ميروم تا زنده سازم خاطر فرهاد را
بي تو اي شيرين جان اينچنين تلخكام مي روم
تا منت آمد سر كوي ت مرا جائي نماند
دربه در،آواره،سرگردان و حيران مي روم
همچو مرغي نيمه جان ، اندر پي خود خواهي ات
با خاطري وحشي و سرد، با درد جانكاه مي روم
از سر كويت مران جانا به لبخند مايگي
چون از اين دنياي دون امشب پريشان مي روم
